In de loop van de 19e eeuw kwam het vredesideaal tot bloei als nooit tevoren. De politieke spanningen en daaruit voortvloeiende oorlogsdreiging op de drempel van de 20e eeuw, wakkerden de populariteit van de zich steeds wijder verspreidende vredesbeweging alleen nog maar aan. Overal in Europa en Amerika werden vredesorganisaties opgericht, die werden gevoed door de ideeën van bekende schrijvers en pacifisten als Leo Tolstoi, Bertha von Suttner en Alfred Nobel. Het initiatief van de Russische Tsaar Nicolaas II om een internationale vredesconferentie te beleggen kwam precies op het juiste moment. Tijdens de Eerste Haagse Vredesconferentie in 1899 kwamen 26 landen bijeen om te spreken over ontwapening en de mogelijkheid van internationale rechtspraak, wat leidde tot de oprichting van het Permanente Hof van Arbitrage. In 1907 werd er in Den Haag een tweede vredesconferentie georganiseerd waaraan 44 landen deelnamen. Tussen deze twee vredesconferenties in werd niet stil gezeten. Een hof dat werkte aan wereldvrede verdiende een onderkomen van enige allure en ontzag. Tijdens de Tweede Vredesconferentie werd de eerste steen gelegd van het Vredespaleis. Niet alleen diende het bouwwerk tot onderkomen van een juridische instelling, het paleis belichaamde tegelijkertijd de al decennia lang gekoesterde droom van de wereldvrede. In aanwezigheid van de koninklijke familie, geldschieter Andrew Carnegieen een internationale groep rechtsgeleerden, politici en pacifisten, werd de sleutel van het Vredespaleis op 28 augustus 1913 overhandigd aan het Permanente Hof van Arbitrage.

Andrew Carnegie had als wens dat het Vredespaleis los in zijn omgeving zou komen te staan, omringd door een tuin. Deze wens heeft een rol gespeeld bij de beslissing om het Vredespaleis te bouwen op een gedeelte van park Zorgvliet. Ook voor het ontwerp van de tuin werd een wedstrijd uitgeschreven, die gewonnen werd door de Britse tuinarchitect Thomas Mawson. Hij was bekend om zijn ontwerpen waarbij gebouw en tuin een eenheid vormen. Ook voor het Vredespaleis koos hij voor een geleidelijke overgang tussen tuin en paleis, met ruime terrassen die uitnodigen om de tuin te bewonderen. Deze terrassen werden uitgevoerd in baksteen, waar ook het paleis uit is opgetrokken. Mawson liet de vredesgedachte allerhande botanische elementen terugkomen: scherpe doornen werden vermeden en er werd vooral voor bomen en heesters gekozen met kleine bladeren, zodat er zoveel mogelijk licht de tuin in zou vallen. Voor de grote vijver werd gebruik gemaakt van een natuurlijke waterloop uit de duinen. En waar water -net als vrede- staat voor de basisvoorwaarde van het leven, zo symboliseren de rozen in het weelderige rosarium de liefde. Doordat de oude bomen van Zorgvliet de tuin afschermen van de drukke stad, is de tuin een oase van rust.

10% korting op boeken over Thomas Mawson in het bezoekerscentrum van het Vredespaleis

Carnegieplein 2, 2517 KJ Den Haag
(070) 302 42 42
reception@peacepalace.org